Laatst zat ik te praten met een jonge man, over werk, sollicitatie, werkloosheid, personeelstekort. Het waren woorden van deze tijd. En we kunnen ze aanvullen met woorden als assessment, psychologische testen, ceo, management. En ga zo maar door.
Ik vergeleek het al gauw met de situatie, zo’n veertig jaar geleden. Je zat dan gezamenlijk met vier of vijf vertegenwoordigers van de school rond de tafel. Er werden cases voorgelegd en er werd gekeken naar hoe je reageerde. Zo werd je beoordeeld als de nieuwe schoolleider, passend in het team.
Veel situaties zijn hetzelfde gebleven. Het gaat tenslotte om mensen die passen in het beleid en de visie van de werkgever. Voor een treinmachinist kijk je naar andere vaardigheden als voor een secretaresse van een bouwbedrijf. In mijn geval zochten we leerkrachten die mee kunnen gaan in het voortgangsproces van teamleden en van leerlingen. Over een paar weken zal het duidelijk worden. Het land gaat nieuwe leiders krijgen, jonger? Meer ervaren? Of juist niet. Populair of populistisch?
Ook Jezus stond voor een schier onmogelijke taak. Hij moet een opvolger gaan zoeken. Iemand die het ‘rijk van God’ zal verkondigen, op de manier zoals Jezus dat doet. En de leerlingen noemen een aantal namen. Die zouden zeker geschikt zijn als voorbeelden. Johannes de Doper vanwege zijn charisma. Hij zal de verkondiging als een heel dringende zaak verkondigen. Hij maakt het zichtbaar en tastbaar in zijn dopen in de rivier. Maar er worden meer kandidaten genoemd door de mensen. Wat denken we van Elia, de grote profeet, die samen met Mozes op de berg verscheen. Maar samen zijn ze wellicht te wettisch, te weinig bevlogen. Hij zal zeker een vurig pleidooi houden, maar misschien ook te lang geleden. Nog een profeet wordt genoemd als opvolger en plaatsvervanger. Jeremia, zoon uit een priestergeslacht. Wellicht is ook hij meer van de regel dan van wat Jezus voor ogen heeft.
En Jezus blijft dan hangen bij zijn altijd wat weerbarstige leerling. Emotioneel, direct handelend. En Petrus stelt voor: Jezus zelf, zoon van de levende God. En Jezus kaatst de bal terug. Petrus zal hem opvolgen als leider van de kerk van Christus. Petrus krijgt de sleutels in handen, hij kan bepalen wanneer de hemel open en dicht gaat. Hij kan de richting en de richtingwijzers neerzetten.
Maar wat heeft Petrus wel en de anderen niet. Petrus, altijd een beetje tegen de draad in. Meestal net iets vuriger dan zijn medeleerlingen. Meestal net iets te snel met reageren. In het hele evangelie komen we Petrus tegen als een trouwe en eerlijke dienaar. Alhoewel, Petrus vlucht ook weg aan het eind van het verhaal, ook hij houdt de trouw niet vol. Petrus zou tijdens het Laatste Avondmaal dit over zichzelf gezegd kunnen hebben:
Ik ben een haantje de voorste, dat weet ik wel,
maar als we willen dat de zaak vooruit gaat,
dan moet er toch iemand de leiding nemen ?
Jezus moet toch weten hoe betrouwbaar ik ben,
hoeveel ik van Hem houdt ?
Zo herkent iedereen wel een stukje van zijn of haar leven in het verhaal van Petrus, als bouwer van de kerk. En wat wordt er dan wel van hem verwacht? Geen grote paleizen en kastelen, geen wetboek van strafrecht, geen rechtbank, geen regels en wetten. Maar een menselijk gezicht van de kerk, de geloofsgemeenschap. En dan gaat het over mensen die zoeken naar geluk, zoeken naar zin in en van leven. En die zoektocht naar geluk is niet passief wachten tot iets gebeurt. Nee, de zoektocht naar geluk is een weg te gaan, met steeds nieuwe horizonten, nieuwe wegen en paden.
Zo zal de kerk, als gemeenschap een nieuwe weg in moeten gaan, na alle rampen en gebeurtenissen van de laatste eeuw. Hoe gaan we daar mee om? Is er een theorie die erachter zit? Is het een zuiver klimatologische kwestie? Gaat het om menselijk ingrijpen? Vragen en vragen waarop geen antwoord te geven valt. Soms zien we een richting, soms ontstaat een visie. Maar helder is het niet. Als kerk, als gemeenschap kunnen we samen spreken over deze zaken, kunnen we handelen vanwege deze zaken. Dat lijkt theoretisch, maar kan gemakkelijk vertaald worden in de dingen van iedere dag. Ook wij, als christenen, hebben een visie op klimaat en milieu; ook wij, als christenen, hebben een visie over leiderschap en omgang met mensen.
Zo kunnen we meebouwen aan het rijk van Christus, waar Johannes de Doper, Elia, Jeremia en Jezus de fundamenten voor hebben neergelegd. Wij kunnen hen navolgen.