Inleiding
Gastvrij. Bezoek komt vaak niet meer spontaan aanwaaien, maar belt of appt van te voren.

Ook de achterdeur staat bij u waarschijnlijk niet meer de hele dag zó open dat je spontaan naar kunt stappen. Maar als een vriend, vriendin, broer of zus, of kind belt: “Ik kom”, dan is dat iets om je op te verheugen en je ervoor klaar te maken. En bij het afscheid loop je misschien zo lang mogelijk mee, naar auto of fiets of het eind van de straat en je zwaait tot je ze niet meer ziet. Om als het ware het bezoek zo lang mogelijk te rekken.
Gastvrij zijn, gastvrij ontvangen, dat doet goed. In de regel van Benedictus staat dat als iemand op de deur klopt, dat je dan opendoet. Ook bij nacht en ontij. Want het kan Christus zijn die voor de deur staat.
Daarom: wees welkom in dit huis vanmorgen, bij de Eeuwige en bij elkaar

Overweging
Ik citeer:
“Het is al bijna middernacht als er aan de deur geklopt wordt. Wij (de mensen van het Jeanette Noëlhuis te Amsterdam) zijn net terug van de Dorothy Day dag, waar ik (bewoonster Nikki) een workshop mocht geven over Dorothy Day. Het is laat, we zijn moe en eigenlijk is het huis al heel vol. Meer dan vol zelfs, want er liggen twee vriendelijke mannen uit Tadzjikistan in de woonkamer. Maar Jezus staat voor de deur in de vorm van een blinde Portugese man en voordat we het door hebben staat hij al bij ons in de keuken”
Einde citaat. Het Jeanneet Noëlhuis is een huis van de Catholic Worker beweging. Geïnspireerd op leven en werk van Dorothy Day en door haar opgericht in de crisisjaren in Amerika, de 30er jaren van de vorige eeuw. Journalist, pacifiste, activisme tegen alle onrecht, de armen het eerst. Zijzelf leefde in vrijwillige armoede, zonder enig bezit. 
Het huis in Amsterdam volgt haar na. De kleine kerngroep bidt, viert eucharistie, vangt dakloze en stateloze mensen op. In hun mission statement staat dat zij sober leven, bidden, en zich inzetten voor een betere samenleving. Wij kennen hun beweging, want bij een van onze professies doneerden wij een gift. 
Ik koos het voorbeeld van het kloppen op de deur, te middernacht. Zij zullen nooit iemand laten staan. Een vorm van radicale gastvrijheid. Zoals jezus in het Evangelie, op een andere plaats laat zien. Het is een puur en direct gehoor geven aan het Evangelie. “Wie u opneemt, neemt Mij op en wie Mij opneemt, neemt Hem op die Mij gezonden heeft”. In het kleine stukje Evangelie van vandaag staat 10 x het woordje “wie” als een doortrekken van de 10 geboden van Mozes. En er staat nogal wat. ..
Wie vader of moeder méér bemint dan Mij; wie zoon of dochter, wie zijn leven verliest om mijnentwil…
Een gezegde luidt: het hemd is nader dan de rok! En natuurlijk is het zo, dat ouders alles willen doen voor hun kinderen en daarbij vaak zichzelf op het 2e plan zetten.
Jezus zelf had bij zijn sterven grote zorg voor zijn moeder, en droeg die over aan Johannes. En omgekeerd!
Zijn woorden, opgetekend door Mattheüs, zijn heel radicaal. En misschien, zeg ik voorzichtig, wil Mattheüs, naar het voorbeeld van Jezus, ons zeggen: kijk verder dan je eigen veilige huis. Pas op voor een kokervisie. In hoeverre kun je solidair zijn met hen die een beroep op je doen? Die jouw gebed vragen, jouw intentie en aandacht? Ook al lukt dat niet altijd fysiek, er zijn veel manieren van nabijheid, van het openstellen van je huis. Een kaartje. Een glas koud water voor een dorstige, voor iemand die misschien in een winkel onwel wordt door te lang staan. En de ander onbevooroordeeld te zien. 

In het Noëlhuis hadden ze voor de blinde Portugees de “Christuskamer” beschikbaar, in dit geval hun woonkamer. Maar het kan zelfs het kantoor zijn, of de keuken. Oftewel: kom binnen, hier is een deken, hier een glas water, een boterham. Morgen zien we wel weer. Ook hun huis is een keer vol. Het gaat er ook om kwaliteit te bieden. Ook zij moeten zorgen voor doorstroming. Maar kijken wat je wel kunt….hulp bij de nodige papierwinkel bijvoorbeeld.

Dan het prachtige verhaal van de Sunamitische vrouw, die de profeet Elisa gastvrijheid biedt. Een sterke, zelfstandige vrouw. Jammer genoeg wordt het verhaal maar deels gelezen. en houdt het een beetje abrupt op! Zij en haar man hebben een klein huis. En ze beslist: stel dat de man Gods weer komt, dan moet hij toch kunnen rusten en even op zichzelf kunnen zijn…
En ze laat op het dak van hun huis een kamer bouwen, eenvoudig maar goed. Ze doet het niet om er iets voor terug te krijgen. Nee, in het verhaal, iets verderop(..) staat: “ik leef ongestoord te midden van mijn volk” M.a.w.: ze heeft het goed. Ze vraagt niets. Maar haar gastvrijheid krijgt wel een vervolg. “Zij heeft helaas geen zoon en haar man is al oud”, zegt Gechazi, de knecht van Elisa tegen de profeet. En deze doet haar de belofte dat als hij over een jaar terug komt. zij een zoon zal hebben ontvangen 
En als u thuis het hele vierde hoofdstuk leest van het 2e boek koningen, dan weet u hoe het verder gaat! Een spannend verhaal!

Dorothy Day schrijft:
Tot op  zekere hoogte kunnen wij de wereld veranderen. Wij kunnen ervoor zorgen dat er een oase ontstaat, een plek van vreugde en vrede in een gekwelde wereld. Wij kunnen ons steentje in de vijver gooien en erop vertrouwen, dat de rimpeling zich uitbreidt over de hele wereld. Wij kunnen liefhebben. En, lieve God, vergroot ons hart om elkaar te kunnen liefhebben, om zowel vijand als vriend lief te hebben”
Geschreven in 1946; Amerika; toen ze al een aantal keren gevangen was gezet, omwille van haar protestmarsen voor vrede…

Wij kunnen liefhebben, ook en zelfs door een beker koud water.
Dat is echte gastvrijheid.
Amen