Inleiding
Welkom… U heeft het al vaak meegemaakt, dat er in de liturgie een lezingencyclus is van drie jaren. Dit jaar is dat het Evangelie naar Marcus. Vandaag lezen we daaruit voor het eerst sinds de kersttijd. Oorspronkelijk waren het waarschijnlijk losse fragmenten, die samen het kortste en meest oorspronkelijke Evangelie vormen. En even had ik de gedachte om het met een lint eromheen hier neer te leggen. Als een geschenk dat je langzaam uitpakt. Het is een verhaal vol vaart over het leven van Jezus, en dat merk je vooral als je aan het lezen bent, met de verbindingswoorden: en toen, en toen… Geen geboorteverhaal geen driekoningen. het begint meteen met de volwassen mens Jezus die predikend rondtrekt. Het einde is open en nodigt ons om het begin opnieuw te lezen. Nou ja… U leest het misschien in een uur, of zelfs minder. Het is gedeclameerd, in theaters, er zijn films over gemaakt. Marcus, hij laat ons Jezus kennen en hij schrijft over een tijd die zwanger is van het nieuwe! Een man van God, die hoop brengt. Dat moeten de vissers van vandaag hebben aangevoeld. Zij worden uitgekozen en geroepen… Ook voor u en mij een spannende uitnodiging?
Overweging
Dag Hammarskjöld, destijds de tweede secretaris- generaal van de VN, mijmerde over de betekenis van roeping en het geven van een jawoord. En hoe zich dan een nieuwe wereld voor je kan openen, nog onbekend. Hij schreef, niet lang voor zijn dood, in zijn dagboek:
Ik weet niet wie of wat de vraag stelde
ik weet niet wanneer zij gesteld werd
maar eens zei ik “ja”, tegen iemand of iets
Vanaf dat moment heb ik geweten
wat het zeggen wil niet óm te zien
of zich te bekommeren over de dag van morgen”
Misschien kunnen we ons allemaal, wanneer we daar rustig over nadenken, het moment terughalen, herinneren, dat we eens “ja” zeiden op een vraag, van binnenuit of van buitenaf. Een ja dat ons leven veranderde. Misschien zelfs even op zijn kop zette.
Vandaag roept Jezus vissers, zonder enige verklaring, of psychologische duiding, zonder een mogelijk negatief antwoord af te wachten. En ze laten alles in de steek en volgen Hem: Simon en Andreas, Jacobus en Johannes. Zo abrupt als ze geroepen werden, zo abrupt laten ze alles los, hun boten, hun netten, hun bestaanszekerheid, een ongewisse toekomst tegemoet. je moet maar durven. “Kom. volg Mij”. In het Grieks staat er letterlijk: kom achter Mij aan. Oftewel: niet de vissers, niet wij komen eerst. het is Jezus die voorop gaat. En aan ons de durf en moed je te laten leiden. Het wordt hun missie, om mensen het goede nieuws te gaan brengen en nieuwe hoop voor moedelozen. het Rijk van God, dat al is aangebroken, in Jezus Christus, niet abstract, maar heel concreet. In een mens. Die een ander leven brengt, dat vervullend is en gelukkig maakt.
Het had vandaag geschreven kunnen zijn, dit Evangelie. In onze onrustige wereld, vol onzekerheid, dreiging van oorlog, met landen op gespannen voet met elkaar, zoeken mensen vastigheid, hoop en vrede. Soms lijkt het of we afstevenen op een nieuwe koude oorlog en je voelt je machteloos. Ik las dat een hoge – Nederlandse- topman in de NAVO zelfs oproept om water batterijen en een radio in huis te hebben. Het is jammer dat we niet de hele Jona- novelle hebben gelezen. Jona, zijn naam betekent Duif, vrede, wordt óók geroepen, om naar de stad Nineve te gaan, de ongelovige stad. Waar het helemaal niet goed ging. Die binnen 40 dagen zou vergaan, áls… Ongelovig is een woord waar ik moeite mee heb, een stempel, dat vaak niet klopt. Zoveel mensen immers zijn van goede wil, verlangen naar verbinding, verlangen ernaar ergens bij horen. Maar God stuurt Jona, dat ze zich bekeren. En misschien moet Jona wel dáárom gaan, omdat God nu eenmaal van mensen houdt, dat ze het goed hebben en Hem/ Haar een plaats geven in hun leven. We hebben het zojuist gehoord, de hele stad gaat vasten, ik lees: zich bezinnen, waar zijn we mee bezig. En blijft bewaard. Het is een les voor Nineve. En overigens ook voor Jona.. die dat eigenlijk niet kon hebben!
Geroepen worden en je omkeren, naar een ander leven, dat vraagt loslaten. En dat is bepaald niet gemakkelijk. Deze week kwamen onze conventen bij elkaar voor bezinning, om na te denken over onze doelen, ons leven nu en hoe we de toekomst in zouden willen. Wat maakt dat onze orde al 900 jaar bestaat. En hoe baanden zij die ons voorgingen nieuwe wegen en wat hadden ze daar voor over? Hoe is hun leven gegaan, soms daar waar ze niet wilden, maar geroepen tot een werk dat noodzakelijk was, in de missie, op parochies, buiten je vertrouwde abdij? Er zijn nogal wat kerken en ook kloosters, die hun deuren sluiten, óf nieuwe verbindingen aangaan. Dat alles vraagt loslaten, je roeping vertalen naar nieuw en anders.
Een van de begeleiders zei heel treffend maar ook hoopvol: “loslaten, dat is opnieuw verbinden”, je doelen herijken, klein beginnen. Zoals Jezus klein begonnen is, in een grensgebed ver van het religieuze centrum. Met die vier vissers Kleine gemeenschappen, maar gedragen door de woorden: Kom achter Mij aan, geloof in de Blijde Boodschap. Het kan een kring in de vijver worden. Die meerdere kringen in beweging zet. Dat is een mooi symbool en ook herkenbaar. Zo heeft zich de Brongemeenschap gevormd, en U, de kapelgemeenschap en de vele mensen die ook via het landgoed op ons leven betrokken zijn. Zoals toen, zo roept Jezus ook nu mensen in zijn dienst. Zoals toen, zo moeten ook wij loslaten wat “gewoon” was en vertrouwd, vermeende zekerheiden. Maar zoals toen, zo kunnen ook wij te beginnen bij onszelf, veranderingen realiseren, U, wij, ik, die verder strekken dan ons eigen leven. In tekenen van goedheid. In gastvrij zijn, elkaar van dienst zijn waar we kunnen, in aandacht en zorg. ieder binnen de eigen mogelijkheden en talenten! Maar authentiek en eerlijk leven! De tijd is vervuld. Het Rijk Gods is nabij. Gelooft in de Blijde Boodschap.
Precies vandaag begint de gebedsweek van de eenheid. Die meer dan ooit belangrijk is. Met als thema: God liefhebben en de naaste als jezelf. Op de website zijn allerlei teksten en gebeden te vinden ter inspiratie Maar misschien hoeven we het niet ver te zoeken! Het Onze Vader is ons door Jezus gegeven. Het verenigt ons en zal een krachtig signaal zijn wanneer we elke dag de woorden ervan uitspreken. Tot eenheid, tot vrede en tot bekering tot elkaar. Amen.